Rosa canina

Scientific description

Rosa canina – Spruce / Dog Rose

Division: Angiospermatophyta (Magnoliophyta)
Class: Dicotyledonatae (Magnoliatae)
Subclass: Rosidae
Order: Rosales
Family: Rosaceae
Subfamily: Rosoideae
Origin: Northern hemisphere, continental and subtropical regions

Description:
Thorny shrub 2–5 m high, stiff thorns, slender at base, recurved at tip. Stems elongated, branched, outward curved or pendulous. Leaves pinnately compound, stipules concentric with petiole. Flowers solitary, pinkish-white, fragrant. Receptacle cup-like, calyx 5 sepals (3 pinnately fused, 2 entire), corolla 5 free petals. Androecium numerous stamens, gynoecium numerous free hairy carpels. Fruit an achene enclosed in fleshy receptacle, forming false multiple red fruit, edible.

Propagation: Seeds at physiological maturity, drajons, cuttings, marcottage.

Ecology:
Grows in deciduous forests, rarely coniferous, forest edges, clearings, glades, roadsides. Prefers sunny places, moderate humidity, drought and frost resistant.

Use:
Ornamental in groups or isolated, decorative, rootstock for roses. Pharmaceutical: fruit rich in vitamins, mineral salts, tannin, volatile oils. Recommended in avitaminosis, enterocolitis, peripheral circulation disorders.

Danger:
Vitamin reservoir; in some areas, invasive.

Rosa canina – Κυνόροδο / Αγριοτριανταφυλλιά

Φυλοταξία: Angiospermatophyta (Magnoliophyta)
Κλάση: Dicotyledonatae (Magnoliatae)
Υποκλάση: Rosidae
Τάξη: Rosales
Οικογένεια: Rosaceae
Υποοικογένεια: Rosoideae
Προέλευση: Βόρειο Ημισφαίριο, ηπειρωτικές και υποτροπικές περιοχές

Περιγραφή:
Αγκαθωτός θάμνος 2–5 μ., σκληρά αγκάθια, πλατιά στη βάση, κυρτωμένα στην κορυφή. Βλαστοί επιμήκεις, διακλαδισμένοι, κυρτωμένοι ή κρεμαστοί. Φύλλα πεταλωτά, στέπες συγχωνευμένες με ποδίσκο. Άνθη μοναχικά, λευκο-ροζ, αρωματικά. Υποδοχέας σε σχήμα ποτηριού, κάλυκας 5 φύλλα (3 πεταλωτά, 2 ολόκληρα), κορώνα 5 ελεύθερα πέταλα. Άνδρας πολλοί στήμονες, γυναικείο όργανο πολλές ελεύθερες τριχωτές καρποί. Καρπός: αχένες στο σαρκώδες υποδοχείο, ψευδοκαρπός κόκκινος, βρώσιμος.

Αναπαραγωγή: Σπόροι στη φυσιολογική ωριμότητα, παρακλάδια, μοσχεύματα, καταβολάδες.

Οικολογία:
Φυλλοβόλα δάση, σπάνια κωνοφόρα, περιθώρια, λιβάδια, δρόμοι. Ηλιόλουστα μέρη, μέτρια υγρασία, αντοχή σε ξηρασία και παγετό.

Χρήση:
Διακοσμητικό σε ομάδες ή μεμονωμένο, υποκείμενο για τριαντάφυλλα. Φαρμακευτική αξία: φρούτα πλούσια σε βιταμίνες, ανόργανα άλατα, τανίνες, αιθέρια έλαια. Συνιστάται για υποβιταμίνωση, εντεροκολίτιδα, περιφερειακές διαταραχές.

Κίνδυνος:
Αποθετήριο βιταμινών, σε ορισμένες περιοχές επεμβατικός.

Creative writing inspired by Rosa canina

Written by Merve Sevdanur Meral

The Rosehip and the Shadow

In the quaint medieval town of Lavenham, lying in the green hills of medieval England, dwelled two companions—Eleanor, a young spirited maiden belonging to the aristocracy, and Ludwig, a poor boy whose family lived deeply in the village soil.

Even though their life seemed divided by birth and rank, fate had planned to join their life on a quiet evening beneath the shadow of the ancient castle walls. When twilight cast the village in its purple hush, Eleanor, worn out by the demands of her noble duty, ran for refuge to the overgrown gardens of the forgotten castle—a site as old as legend and said to be guarded by ancient ghosts of the land.

There, under lavender-scented darkness and bramble-kissed wind, she looked down on a single, isolated rosehip. Away from all other flowers, this one shone softly in the fading light, its scarlet petals kissed with gold, like fire that had been kissed by moonlight. Drawn to it, Eleanor extended a hand to gently run her fingers over its soft edges, unaware of the eyes spying through the hedge on the opposite side.

Ludwig, the silent gardener's boy, had been looking at Eleanor for a long time from a distance. But this flower was no accident. In local tradition, the rosehip was said to be a present from Étaín, the Celtic goddess of love and metamorphosis—a gift that would only reveal itself when passion met destiny. Each night, Ludwig would leave the enchanted rosehip where she would find it, hoping it would speak in words he could not understand.

And it did. With every flower, Eleanor's desire grew—a tender ache in her breast repeating the whispers of the old garden spirits. She began to await the flower's return, fantasizing about some hidden one, someone who knew her soul more intimately than silks and ceremony.

On one moonlit night, not being able to bear his quietness, Ludwig stepped into the light of the garden and spoke. His voice trembled, but his words were sincere: he had placed the rosehips, not out of duty, but out of love. The flower was his heart all along—low-key, wordless, and sincere.

Eleanor's eyes grew wide with wonder. She saw not a peasant in Ludwig, but a soul untroubled by the judgments of the world, his love as immovable as the stars. She recalled a tale her nursemaid used to relate to her—that the rosehip, given honestly and accepted in an open heart, would break spells and call forth old ties.

And so they ran—not foolishly, but fearlessly—through lavender fields and into distant lands, where station counted for little and hearts were clearer than names. With every step, they rewrote the story the world had told them. And when they stood beneath the same stars beneath which Étaín had danced, Eleanor knew: she had not found only love, but a myth in the flesh—a flower born of magic, devotion, and defiance.

Măceșul și Umbra

În pitoreasca localitate medievală Lavenham, aflată printre colinele verzi ale Angliei de odinioară, trăiau doi tovarăși — Eleanor, o tânără plină de viață din sânul aristocrației, și Ludwig, un băiat sărman, al cărui neam era adânc înrădăcinat în pământul satului.

Deși viețile lor păreau despărțite de naștere și rang, soarta plănuise să le unească drumurile într-o seară liniștită, sub umbra zidurilor bătrânului castel. Când amurgul a îmbrăcat satul într-o liniște violetă, Eleanor, sleită de cerințele rolului ei nobil, a fugit să caute adăpost în grădinile sălbatice ale castelului uitat — un loc atât de vechi precum legenda, despre care se spunea că e păzit de spiritele străvechi ale pământului.

Acolo, sub întunericul parfumat cu lavandă și vântul ce trecea prin mărăcini, privirea i s-a oprit asupra unui singur măceș solitar. Departe de celelalte flori, acesta strălucea ușor în lumina ce se stingea, cu petale stacojii atinse de aur, asemenea focului mângâiat de lună. Atrasă de el, Eleanor și-a întins mâna, mângâind ușor marginile fine ale florii, fără să știe că din spatele gardului viu, o pereche de ochi o urmărea.

Ludwig, băiatul grădinar tăcut, o privea de mult timp în taină. Dar floarea nu era o întâmplare. În tradiția locală, măceșul era considerat un dar de la Étaín, zeița celtică a iubirii și metamorfozei — un dar ce apărea doar atunci când pasiunea întâlnea destinul. În fiecare noapte, Ludwig lăsa acel măceș fermecat acolo unde știa că ea îl va găsi, sperând că floarea va rosti, în locul lui, cuvintele pe care nu îndrăznea să le spună.

Și a rostit. Cu fiecare floare, dorința lui Eleanor creștea — o durere tandră în piept, ce răsuna în șoaptele spiritelor bătrânei grădini. A început să aștepte reîntoarcerea florii, visând la o ființă ascunsă, cineva care-i cunoștea sufletul mai bine decât o făceau mătasea și ceremoniile.

Într-o noapte luminată de lună, nemaisuportând tăcerea, Ludwig a pășit în lumina grădinii și a vorbit. Vocea îi tremura, dar cuvintele erau sincere: el era cel care a pus măceșii acolo, nu din datorie, ci din iubire. Floarea fusese mereu inima lui — modestă, tăcută și adevărată.

Ochii lui Eleanor s-au mărit de uimire. În Ludwig n-a mai văzut un țăran, ci un suflet neumbrit de judecățile lumii, iubirea lui fiind la fel de neclintită ca stelele. Și-a amintit de o poveste pe care doica i-o spunea în copilărie — că măceșul, oferit cu sinceritate și primit cu o inimă deschisă, poate rupe blesteme și chema legături străvechi.

Și astfel au fugit — nu nebunește, ci cu îndrăzneală — prin câmpuri de lavandă și în ținuturi îndepărtate, unde rangul însemna puțin, iar inimile vorbeau mai limpede decât numele. Cu fiecare pas, rescriau povestea pe care lumea le-o dictase. Și când s-au oprit sub aceleași stele sub care dansase cândva Étaín, Eleanor a știut: nu găsise doar iubirea, ci un mit întrupat—o floare născută din magie, devotament și sfidare.

Το Αγριοτριανταφυλλιά και η Σκιά

Στη γραφική μεσαιωνική πόλη Λάβενχαμ, που βρίσκεται στους καταπράσινους λόφους της μεσαιωνικής Αγγλίας, κατοικούσαν δύο σύντροφοι - η Ελεονώρα, μια νεαρή, ζωηρή κοπέλα που ανήκε στην αριστοκρατία, και ο Λούντβιχ, ένα φτωχό αγόρι του οποίου η οικογένεια ζούσε βαθιά στη γη του χωριού.

Παρόλο που η ζωή τους φαινόταν μοιρασμένη λόγω καταγωγής και κοινωνικής τάξης, η μοίρα είχε σχεδιάσει να ενώσει τις ζωές τους ένα ήσυχο βράδυ κάτω από τη σκιά των αρχαίων τειχών του κάστρου. Όταν το λυκόφως έριξε το χωριό στην πορφυρή σιωπή του, η Ελεονώρα, εξαντλημένη από τις απαιτήσεις του ευγενούς καθήκοντός της, έτρεξε για καταφύγιο στους κατάφυτους κήπους του ξεχασμένου κάστρου - ένα μέρος τόσο παλιό όσο ο θρύλος και λέγεται ότι φυλάσσεται από αρχαία φαντάσματα της γης.

Εκεί, κάτω από το σκοτάδι που μύριζε λεβάντα κοίταξε κάτω ένα μοναδικό, απομονωμένο κομμάτι αγριοτριανταφυλλιάς. Μακριά από όλα τα άλλα λουλούδια, αυτό έλαμπε απαλά στο φως που έσβηνε, με τα κατακόκκινα πέταλά του να φιλιούνται από χρυσό, σαν φωτιά που είχε φιληθεί από το φως του φεγγαριού. Ελκυόμενη από αυτό, η Ελεονώρα άπλωσε το χέρι της για να περάσει απαλά τα δάχτυλά της πάνω στις απαλές άκρες του, αγνοώντας τα μάτια που κοίταζαν μέσα από τον φράχτη στην απέναντι πλευρά.

Ο Λούντβιχ, το σιωπηλό αγόρι του κηπουρού, κοίταζε την Ελεονώρα για πολλή ώρα από απόσταση. Αλλά αυτό το λουλούδι δεν ήταν τυχαίο. Στην τοπική παράδοση, η αγριοτριανταφυλλιά λέγεται ότι ήταν δώρο από την Εταΐν, την Κέλτικη θεά του έρωτα και της μεταμόρφωσης - ένα δώρο που θα αποκαλυπτόταν μόνο όταν το πάθος συναντούσε το πεπρωμένο. Κάθε βράδυ, ο Λούντβιχ άφηνε τη μαγεμένη αγριοτριανταφυλλιά εκεί που την έβρισκε, ελπίζοντας ότι θα μιλούσε με λόγια που δεν μπορούσε να καταλάβει.

Και το έκανε. Με κάθε λουλούδι, η επιθυμία της Ελεονώρας μεγάλωνε—ένας τρυφερός πόνος στο στήθος της επαναλάμβανε τους ψιθύρους των παλιών πνευμάτων του κήπου. Άρχισε να περιμένει την επιστροφή του λουλουδιού, φαντασιώνοντας κάποιον κρυφά, κάποιον που γνώριζε την ψυχή της πιο στενά από τα μετάξια και τις τελετές.

Μια νύχτα με φεγγάρι, μη αντέχοντας την ησυχία του, ο Λούντβιχ βγήκε στο φως του κήπου και μίλησε. Η φωνή του έτρεμε, αλλά τα λόγια του ήταν ειλικρινή: είχε φυτέψει την αγριοτριανταφυλλιά, όχι από καθήκον, αλλά από αγάπη. Το λουλούδι ήταν εξαρχής η καρδιά του - χαμηλών τόνων, σιωπηλό και ειλικρινές.

Τα μάτια της Ελεονώρας άνοιξαν διάπλατα από θαυμασμό. Δεν είδε τον Λούντβιχ σαν ένα χωρικό, αλλά μια ψυχή που δεν ταρασσόταν από τις κρίσεις του κόσμου, η αγάπη του τόσο ακλόνητη όσο τα αστέρια. Θυμήθηκε μια ιστορία που της διηγούνταν η παραμάνα της - ότι το αγριοτριανταφυλλιά, όταν της δινόταν ειλικρινά και το αποδεχόταν με ανοιχτή καρδιά, έσπασε τα μάγια και αναζωπύρωσε παλιούς δεσμούς.

Και έτσι έτρεξαν —όχι ανόητα, αλλά άφοβα— μέσα από χωράφια με λεβάντα και σε μακρινές χώρες, όπου η καταγωγή μετρούσε λίγο και οι καρδιές ήταν πιο καθαρές από τα ονόματα. Με κάθε βήμα, ξαναέγραφαν την ιστορία που τους είχε πει ο κόσμος. Και όταν στάθηκαν κάτω από τα ίδια αστέρια κάτω από τα οποία είχε χορέψει ο Εταίν, η Ελεονώρα κατάλαβε: δεν είχε βρει μόνο αγάπη, αλλά έναν μύθο ενσαρκωμένο - ένα λουλούδι γεννημένο από μαγεία, αφοσίωση και ανυπακοή.

L’églantine et l’ombre

Dans la charmante bourgade médiévale de Lavenham, blottie entre les collines verdoyantes de l’Angleterre ancienne, vivaient deux âmes liées sans le savoir - Eleanor, jeune fille fougueuse issue de l’aristocratie, et Ludwig, un garçon pauvre, né d’une famille enracinée dans la terre du village.

Bien que leurs vies semblaient séparées par le rang et la naissance, le destin avait secrètement tissé leur rencontre. Par une soirée tranquille, à l’ombre des murailles du vieux château, leurs chemins se croisèrent. Alors que le crépuscule enveloppait le village dans un silence violet, Eleanor, lasse des exigences de son rang, trouva refuge dans les jardins envahis de cette forteresse oubliée - un lieu aussi ancien que les légendes, dont on disait qu’il était gardé par les esprits des temps anciens.

Là, sous une obscurité parfumée de lavande et un vent effleurant les ronces, elle aperçut un unique fruit d’églantier, isolé, loin de toute autre fleur. Il luisait doucement dans la lumière mourante, ses pétales écarlates teintés d’or, tel un feu caressé par la lune. Attirée, Eleanor tendit la main pour effleurer ses bords veloutés, sans se douter qu’un regard l’observait à travers la haie, de l’autre côté du jardin.

Ludwig, le silencieux garçon du jardinier, la contemplait depuis longtemps, en secret. Mais cette fleur n’était pas le fruit du hasard. Dans la tradition locale, l’églantine était un cadeau d’Étaín, déesse celtique de l’amour et de la métamorphose - une offrande n’apparaissant qu’au moment précis où la passion croise le destin. Chaque nuit, Ludwig déposait discrètement l’églantine enchantée là où elle la trouverait, espérant qu’elle dise, à sa place, ce que ses mots ne savaient formuler.

Et elle parla. À chaque fleur, le désir d’Eleanor grandissait - un frisson tendre et lancinant qui semblait faire écho aux murmures anciens du jardin. Bientôt, elle se mit à attendre la fleur, rêvant de celui, inconnu, qui la comprenait mieux que tous les bals, les soies et les convenances.

Une nuit, sous la lumière argentée de la lune, Ludwig n’en pouvant plus de se taire, s’avança dans le jardin et parla. Sa voix tremblait, mais ses mots étaient vrais : c’était lui qui déposait les églantines. Non par devoir, mais par amour. La fleur, dit-il, était son cœur, discret, muet, mais sincère.

Les yeux d’Eleanor s’ouvrirent, émerveillés. Elle ne vit plus en Ludwig un simple villageois, mais une âme libre des jugements du monde, dont l’amour était aussi constant que les étoiles. Elle se souvint alors d’un conte que lui racontait sa nourrice : que l’églantine, offerte avec honnêteté et reçue avec un cœur ouvert, pouvait rompre les malédictions et raviver les liens anciens.

Alors, ils s’enfuirent - non pas par folie, mais avec audace, à travers les champs de lavande et vers des terres lointaines, où le statut n’avait plus d’importance, et où les cœurs parlaient plus fort que les noms. À chaque pas, ils réécrivaient l’histoire que le monde avait écrite pour eux. Et lorsqu’ils s’arrêtèrent sous les mêmes étoiles qu’Étaín avait foulées, Eleanor comprit : elle n’avait pas seulement trouvé l’amour, mais une légende vivante - une fleur née de la magie, de la fidélité et de la rébellion.

3D Interactive View

▶

Rosa canina

Scientific description

Creative writing inspired by Rosa canina

3D Interactive View

Authentic Specimen

Home

About

Partners

Blog