Anagallis arvensis

Scientific description

Scientific name: Anagallis arvensis
Common name: Scarlet Pimpernel, Red Pimpernel, Poor Man's Weatherglass
Kingdom: Plantae
Family: Primulaceae
Genus: Anagallis
Species: Anagallis arvensis

Etymology:
Derived from Greek 'ana' meaning "again" and 'agallein' meaning "to delight in," referring to the plant flowering twice a year and opening its flowers whenever the sun strikes them.

Origin:
Native to Europe, Western Asia, and North Africa. Widely naturalized in temperate and subtropical regions worldwide.

Ecology:
Found in disturbed habitats like agricultural fields, gardens, roadsides, and waste areas. Prefers sunny, well-drained locations but adaptable to different soil types. Thrives in temperate climates and can act as a low-growing invasive weed.

Description:
Low-growing, spreading annual or sometimes perennial herb, 5–30 cm tall. Leaves small, ovate, opposite or in whorls. Flowers small (~1 cm), usually bright red or orange-red, occasionally blue. Flowers grow singly from leaf axils, opening in direct sunlight and closing in overcast or rainy weather. Produces small capsules with many seeds.

Propagation:
Mainly by seeds; each plant produces many seeds aiding wide distribution.

Usage:
• Traditional medicine: treats mental disorders, wounds, diuretic.
• Caution: contains toxic compounds; can be poisonous to livestock and humans if consumed in large quantities.

Επιστημονική ονομασία: Anagallis arvensis
Κοινά ονόματα: Κοκκινολάμπη, Κόκκινη Ανάγαλλη, Βαρόμετρο του Φτωχού
Βασίλειο: Φυτά (Plantae)
Οικογένεια: Πριμουλαΐδες (Primulaceae)
Γένος: Anagallis
Είδος: Anagallis arvensis

Ετυμολογία:
Από τα ελληνικά «ἀνά» (ξανά) και «ἀγάλλεσθαι» (ευφραίνομαι), πιθανώς λόγω του ότι ανθίζει δύο φορές το χρόνο και τα άνθη ανοίγουν στον ήλιο.

Καταγωγή:
Ενδημικό στην Ευρώπη, Δυτική Ασία και Βόρεια Αφρική. Έχει εξαπλωθεί και εγκλιματιστεί παγκοσμίως.

Οικολογία:
Σε διαταραγμένα οικοσυστήματα όπως αγροί, κήποι, άκρες δρόμων και περιοχές με απορρίμματα. Προτιμά ήλιο και καλά στραγγιζόμενα εδάφη. Ευδοκιμεί σε εύκρατα κλίματα και μπορεί να είναι χαμηλό, επεκτατικό ζιζάνιο.

Περιγραφή:
Μονοετές ή σπάνια πολυετές βότανο, 5–30 cm. Φύλλα μικρά, ωοειδή, αντίθετα ή σε σπονδύλους. Άνθη μικρά (~1 cm), συνήθως κόκκινα ή πορτοκαλοκόκκινα, μερικές φορές μπλε. Άνθη μονά ή ζευγαρωτά στις μασχάλες φύλλων, ανοίγουν στον ήλιο, κλείνουν σε συννεφιά ή βροχή. Παράγει μικρές κάψουλες με πολλούς σπόρους.

Πολλαπλασιασμός:
Κυρίως με σπόρους. Κάθε φυτό παράγει πολλούς σπόρους, διευκολύνοντας τη διάδοση.

Χρήσεις:
- Παραδοσιακή φυτοθεραπεία: ψυχικές διαταραχές, πληγές, διουρητικό.
- Προσοχή: τοξικό, μπορεί να βλάψει ζώα και ανθρώπους αν καταναλωθεί σε μεγάλες ποσότητες.

Creative writing inspired by Anagallis arvensis

Anagallis arvensis — The Legend of the Scarlet Star

Long ago, in a small village by the Mediterranean Sea, there lived a humble healer named Eleni. She was known far and wide for her remedies, her kindness, and her secret knowledge of the plants whispered about by the wind and waves.

One year, the village faced an unusual misfortune. The skies darkened for weeks, the rains flooded the fields, and the sun seemed lost behind endless clouds. The crops withered, and the villagers grew ill and weary. Desperate, they pleaded with Eleni to find a cure not only for their bodies but for their broken spirits.

Eleni climbed the rocky hills where few dared to tread, seeking guidance. There, amid the misty stones, she encountered a strange sight — a carpet of tiny, brilliant flowers, their petals a fiery red. Each bloom shivered under the dim light, but as Eleni knelt to touch one, a miracle occurred: a single ray of sunlight broke through the clouds and bathed the flowers in gold.

A voice, light as the sea breeze, filled the air: "This is the Flower of the Lost Sun. When light meets sorrow, these petals will open to remind the world of hope."

Understanding the gift, Eleni gathered the flowers carefully. She brewed them into teas and crafted small sachets for the villagers. Whenever a sachet was placed near a bed, the sick dreamed of warm, bright summers, and slowly, strength returned to their limbs. When they wore garlands woven from the Scarlet Pimpernel, laughter echoed once again through the village streets.

Most magical of all, the flowers themselves seemed to dance — opening wide whenever the sun appeared, and closing protectively when storms approached, as if they could sense the world's moods.

From then on, the villagers called Anagallis arvensis not just the "Scarlet Pimpernel," but also the Star of Hope. They believed it carried a piece of the sun's own heart — a reminder that even after the darkest storms, the light would always return. And to this day, in forgotten gardens and by quiet roadsides, the Scarlet Pimpernel continues its ancient duty: to bloom bravely under the sun, and to close gently when the world weeps.

Ο Θρύλος του Κόκκινου Άστρου

Πολύ παλιά, σε ένα μικρό χωριό δίπλα στη Μεσόγειο Θάλασσα, ζούσε μια ταπεινή θεραπεύτρια, η Ελένη. Ήταν γνωστή σε όλη την περιοχή για τα γιατρικά της, την καλοσύνη της και τη μυστική της γνώση για τα φυτά που ψιθύριζαν τα μυστικά τους στον άνεμο και στα κύματα.

Μια χρονιά, το χωριό χτυπήθηκε από μια παράξενη συμφορά. Ο ουρανός σκοτείνιασε για εβδομάδες, οι βροχές πλημμύρισαν τα χωράφια και ο ήλιος φαινόταν χαμένος πίσω από ατέλειωτα σύννεφα. Οι σοδειές μαράθηκαν και οι χωρικοί αρρώστησαν και αδυνάτισαν. Απόγνωσμένοι, παρακάλεσαν την Ελένη να βρει ένα γιατρικό όχι μόνο για τα σώματά τους, αλλά και για τις πληγωμένες τους ψυχές.

Η Ελένη ανέβηκε στους βραχώδεις λόφους, όπου λίγοι τολμούσαν να περπατήσουν, αναζητώντας καθοδήγηση. Εκεί, ανάμεσα στις ομιχλώδεις πέτρες, αντίκρισε ένα παράξενο θέαμα — ένα χαλί από μικροσκοπικά, λαμπερά άνθη με πέταλα κόκκινα σαν φωτιά. Κάθε άνθος έτρεμε κάτω από το αμυδρό φως, αλλά μόλις η Ελένη έσκυψε και άγγιξε ένα, συνέβη ένα θαύμα: μια μοναδική ακτίνα ήλιου ξέσπασε μέσα από τα σύννεφα και λούσε τα άνθη με χρυσό φως.

Μια φωνή, ανάλαφρη σαν το θαλασσινό αεράκι, γέμισε τον αέρα: «Αυτό είναι το Άνθος του Χαμένου Ήλιου. Όταν το φως συναντά τη λύπη, αυτά τα πέταλα ανοίγουν για να θυμίζουν στον κόσμο την ελπίδα.»

Η Ελένη κατάλαβε το δώρο που της προσφερόταν. Μάζεψε προσεκτικά τα άνθη. Έφτιαξε αφεψήματα και μικρά σακουλάκια για τους χωρικούς. Κάθε φορά που ένα σακουλάκι τοποθετούνταν δίπλα σε ένα κρεβάτι, οι άρρωστοι ονειρεύονταν ζεστά, φωτεινά καλοκαίρια, και σιγά σιγά η δύναμη επέστρεφε στα κορμιά τους. Όταν οι άνθρωποι φορούσαν στεφάνια πλεγμένα με το Κόκκινο Άνθος, το γέλιο αντηχούσε και πάλι στους δρόμους του χωριού.

Το πιο μαγικό ήταν ότι τα άνθη φαίνονταν να χορεύουν — άνοιγαν διάπλατα όταν έβγαινε ο ήλιος και έκλειναν προστατευτικά όταν πλησίαζαν καταιγίδες, σαν να ένιωθαν τις διαθέσεις του κόσμου.

Από τότε, οι χωρικοί δεν το αποκαλούσαν μόνο Κοκκινολάμπη, αλλά και Άστρο της Ελπίδας. Πίστευαν ότι έκρυβε ένα κομμάτι από την καρδιά του ίδιου του ήλιου — μια υπενθύμιση ότι ακόμη και μετά τις σκοτεινότερες καταιγίδες, το φως πάντα επιστρέφει. Και μέχρι σήμερα, σε ξεχασμένους κήπους και ήσυχες άκρες των δρόμων, η Κοκκινολάμπη συνεχίζει το αρχαίο της καθήκον: να ανθίζει γενναία κάτω από τον ήλιο και να κλείνει απαλά όταν ο κόσμος θρηνεί.

La Légende de l'Étoile Écarlate

Il y a très longtemps, dans un petit village au bord de la mer Méditerranée, vivait une humble guérisseuse nommée Hélène. Elle était connue dans toute la région pour ses remèdes, sa bonté, et sa connaissance secrète des plantes dont le vent et les vagues murmuraient les secrets.

Un jour, le village fut frappé par un malheur inhabituel. Le ciel resta couvert pendant des semaines, les pluies inondèrent les champs, et le soleil semblait perdu derrière des nuages sans fin. Les récoltes se fanèrent, et les villageois devinrent malades et abattus. Désespérés, ils supplièrent Hélène de trouver un remède non seulement pour leurs corps, mais aussi pour leurs âmes meurtries.

Hélène gravit les collines rocheuses où peu de gens osaient s’aventurer, en quête de guidance. Là, au milieu des pierres brumeuses, elle découvrit un spectacle étrange — un tapis de minuscules fleurs éclatantes, aux pétales rouges flamboyants. Chaque fleur tremblait sous la lumière terne, mais lorsqu'Hélène se pencha pour en toucher une, un miracle se produisit : un unique rayon de soleil perça les nuages et inonda les fleurs de lumière dorée.

Une voix légère comme la brise marine emplit alors l’air : « Voici la Fleur du Soleil Perdu. Lorsque la lumière rencontre la tristesse, ces pétales s’ouvrent pour rappeler au monde l’espoir. »

Hélène comprit le don qui lui était offert. Elle cueillit soigneusement les fleurs. Elle en fit des infusions et des petits sachets pour les villageois. Chaque fois qu’un sachet était placé près d’un lit, les malades rêvaient d’étés chauds et lumineux, et peu à peu, la force revenait dans leurs corps. Lorsque les villageois portaient des couronnes tressées de la Fleur Écarlate, les rires résonnaient à nouveau dans les rues du village.

Le plus magique était que les fleurs semblaient danser — elles s’ouvraient grandement lorsque le soleil brillait et se refermaient doucement à l’approche des tempêtes, comme si elles ressentaient les émotions du monde.

Depuis ce jour, les villageois appelèrent Anagallis arvensis non seulement la Mouron écarlate, mais aussi l'Étoile de l’Espoir. Ils croyaient qu’elle renfermait un fragment du cœur même du soleil — un rappel que, même après les plus sombres tempêtes, la lumière finit toujours par revenir. Et encore aujourd'hui, dans les jardins oubliés et le long des chemins silencieux, la Mouron écarlate poursuit son ancien devoir : fleurir courageusement sous le soleil, et se refermer tendrement quand le monde pleure.

Anagallis arvensis — Legenda Stelei Stacojii

Demult, într-un sătuc de pe malul Mării Mediterane, trăia o vindecătoare smerită pe nume Eleni. Era cunoscută departe și aproape pentru leacurile ei, pentru bunătatea ei și pentru cunoașterea tainică a plantelor despre care vântul și valurile șopteau.

Într-un an, satul a fost cuprins de o nenorocire neobișnuită. Cerurile s-au întunecat timp de săptămâni, ploile au năpădit câmpurile, iar soarele părea pierdut dincolo de nori fără sfârșit. Recoltele s-au veștejit, iar sătenii au devenit bolnavi și sleiți. Disperați, au implorat-o pe Eleni să găsească un leac nu doar pentru trupurile lor, ci și pentru sufletele lor frânte.

Eleni a urcat colinele stâncoase, unde puțini aveau curajul să pășească, căutând îndrumare. Acolo, printre pietrele învăluite în ceață, a zărit o priveliște stranie — un covor de flori mici, strălucitoare, cu petale roșii ca focul. Fiecare floare tremura sub lumina palidă, dar când Eleni s-a aplecat să atingă una, s-a petrecut o minune: o rază de soare a străpuns norii și a luminat florile cu aur.

Un glas, ușor ca adierea mării, a umplut aerul: „Aceasta este Floarea Soarelui Pierdut. Când lumina întâlnește durerea, aceste petale se vor deschide pentru a reaminti lumii speranța.”

Înțelegând darul, Eleni a cules florile cu grijă. A preparat ceaiuri din ele și a confecționat mici săculeți parfumați pentru săteni. Ori de câte ori un săculeț era așezat lângă un pat, bolnavii visau veri calde și însorite, iar puterea începea să le revină în trup. Când purtau coronițe împletite din Pimpinela Stacojie, râsete răsunau din nou pe ulițele satului.

Cel mai magic era faptul că florile păreau să danseze — se deschideau larg când soarele apărea și se închideau protectiv la apropierea furtunilor, ca și cum ar fi simțit starea lumii.

De atunci, sătenii n-au mai numit Anagallis arvensis doar „Pimpinela Stacojie”, ci și Steaua Speranței. Credeau că ea poartă în petalele sale o părticică din inima soarelui — o amintire că, oricât de întunecată ar fi furtuna, lumina va reveni întotdeauna. Și până în ziua de azi, în grădini uitate și pe margini de drum liniștite, Pimpinela Stacojie își continuă datoria străveche: să înflorească cu curaj sub soare și să se închidă blând când lumea plânge.

3D Interactive View

▶

Anagallis arvensis

Scientific description

Creative writing inspired by Anagallis arvensis

3D Interactive View

Authentic Specimen

Home

About

Partners

Blog