Hypericum perforatum

Scientific description

Phylum: Angiospermatophyta (Magnoliophyta)
Class: Dicotyledonatae (Magnoliatae)
Subclass: Dilleniidae
Order: Theales
Family: Hypericaceae
Origin: worldwide species.
Common name: St. John's Wort

Description:
It is a herbaceous, perennial plant up to 1 meter tall, with a shallow rhizome and well-developed roots. The stem is straight, cylindrical, woody at the base, with two long edges marked with black hypericin dots, branching at the top. Leaves are opposite, sessile, oval, glabrous, with entire margins and secretory pouches containing volatile oils, giving a translucent effect. Flowers are terminal in complex cymose inflorescences, hermaphroditic, pentamerous, with five elongated, glabrous sepals, five golden-yellow petals with black dots, numerous stamens, and a green, sticky ovary protruding beyond the sepals. Flowering occurs from June to September. Fruit is an oval capsule.

Propagation: by seed at physiological maturity.

Ecology:
Common spontaneous species from lowlands to mountains, along roadsides, forest edges, and uncultivated land. Prefers sunny locations, calcareous or siliceous soils, drought and frost resistant.

Uses:
Pharmaceutical plant rich in hypericin, volatile oils, tannins, and caffeic acid. Flowering parts with leaves and branches are used. Teas for liver disorders, increase bile secretion; also antiseptic, astringent, antidepressant, antiviral, and healing.

Hazard: widely used in teas.

Φύλο: Αγγειόσπερμα (Magnoliophyta)
Κλάση: Δικοτυλήδονα (Magnoliatae)
Υποκλάση: Dilleniidae
Τάξη: Theales
Οικογένεια: Hypericaceae
Καταγωγή: παγκοσμίως
Δημοφιλής ονομασία: Βαλσαμόχορτο

Περιγραφή:
Πολυετές ποώδες φυτό ύψους έως 1 μ., με ρηχό ριζικό σύστημα και καλά αναπτυγμένες ρίζες. Βλαστός ίσιος, κυλινδρικός, ξυλώδης στη βάση, δύο ακμές με μαύρες κουκκίδες υπερικίνης, διακλαδισμένος στην κορυφή. Φύλλα αντίθετα, άμισχα, οβάλ, γυαλιστερά, με ολόκληρα χείλη και εκκριτικά θυλάκια. Άνθη τερματικά, σε σύνθετες κυμοειδείς ταξιανθίες, ερμαφρόδιτα, πενταμερή. Πέταλα πέντε χρυσό-κίτρινα με μαύρες κουκκίδες, πολυάριθμοι στήμονες, πράσινο κολλώδες ωάριο προεξέχει. Ανθίζει Ιούνιο–Σεπτέμβριο. Καρπός: οβάλ κάψα.

Πολλαπλασιασμός: με σπόρους μόλις ωριμάσει ο καρπός.

Οικολογία:
Αυτοφύεται από πεδιάδες έως βουνά, δίπλα σε δρόμους, στα όρια δασών και σε εγκαταλελειμμένα εδάφη. Προτιμά ηλιόλουστες, ασβεστολιθικές ή πυριτικές περιοχές.

Χρήση:
Φαρμακευτική αξία: πλούσιο σε υπερικίνη, αιθέρια έλαια, τανίνες και καφεϊκό οξύ. Χρησιμοποιούνται τα ανθισμένα μέρη με φύλλα και κλαδιά. Τσάι για ηπατικές παθήσεις, αυξάνει έκκριση χολής. Αντισηπτικό, στυπτικό, αντικαταθλιπτικό, αντιιικό και επουλωτικό.

Κίνδυνος: ευρέως χρησιμοποιούμενο για τσάι.

Creative writing inspired by Hypericum perforatum

Written by Pop Loredana-Aurelia

The Legend of Hypericum: The Sun’s Secret Remedy

Long ago, in a time when the gods still roamed the earth, there was a mighty Titan named Hyperion. He was the father of the dawn, the sun, and the moon, and his very presence brought light and life to the world. Hyperion's wife, Theia, bore him a son, Helios, the radiant God of the Sun. Helios was often depicted wearing a crown made of golden rays, shining brightly as he drove his fiery chariot across the sky each day.

But it was not just the godly light that Hyperion wielded. His own essence was tied to the very forces of nature, especially the brilliance of the sun and its healing power. It is said that one day, as Hyperion walked across the heavens, he left behind a gift for the mortal world—a humble yet radiant plant. Its leaves, dotted with small holes, let light shine through as though they were a reflection of the sun's rays. Its flowers bloomed bright yellow, capturing the very essence of sunlight, bringing with it warmth and healing power.

As centuries passed, the plant grew known to those who sought its benefits. The great Greek physician Dioscorides, known as the father of pharmacognosy, wrote about it in his famed work, De Materia Medica, around 500 AD. He explained that the plant’s Latin name, Hypericum Perforatum, was derived from the words hyper eikon, meaning "exceeding any imagination." It was no wonder, for this plant had many magical and medicinal properties. The emperor, Nero, was known to consume it daily, convinced that it would protect him from poisoning.

However, as the centuries marched on, Hypericum’s name and properties began to fade into the shadows of forgotten history, overshadowed by the rise of new discoveries. But like many ancient wonders, it was destined to be rediscovered in the future.

Fast forward to a time when Christianity had spread far and wide across the lands. The solstice, which had once been tied to the sun’s cycle, now became associated with Saint John the Baptist. As fate would have it, the very plant that had once shone with the sun’s light began to bloom around the same time that Saint John’s feast day arrived. It seemed like a sign from the heavens, and the people began to connect the two.

This plant, with its vibrant yellow flowers and the red liquid that seeped from its stem when crushed, was now viewed with deep reverence. The red liquid, they believed, was a symbol of Saint John’s blood, and they began to associate the plant with his martyrdom. And so, the plant—now known as Fuga Demonium or "The Devil’s Flight"—became known as a divine gift. The people believed that its power was a secret hidden by God, meant to protect humans from dark forces. It was said that the plant could rid the body of demons and alleviate emotional suffering, soothing the soul with its natural power.

In the Middle Ages, it became a tool in exorcisms, with priests using its branches and flowers to banish evil spirits. The plant was seen as a sacred ally in the battle against darkness. Its healing properties spread far and wide, as it was believed to relieve both physical and psychological pains. Those who had access to Hypericum were blessed, for it had the ability to heal wounds of the heart and mind.

And even today, the humble plant remains a source of comfort and healing. Hypericum, with its radiant yellow blooms, still offers its gifts to those who seek them. Whether in the form of an herbal remedy for inner and outer pains, or as a symbol of the sun’s eternal power to heal, Hypericum’s legacy endures.

It is said that the sun’s essence, captured in the flowers of Hypericum, still shines brightly for those who know where to look. And in every petal, there is a reminder of the legends that have passed through time—of Hyperion’s gift to the earth, of Saint John’s sacrifice, and of the light that never fades.

For as long as the sun rises and sets, the Hypericum Perforatum will bloom, offering its light and healing to all who need it.

Legenda Hypericum: Remediul Secret al Soarelui

Cu mult timp în urmă, într-o eră când zeii încă pășeau pe pământ, exista un Titan măreț pe nume Hyperion. El era tatăl zorilor, al soarelui și al lunii, iar prezența sa aducea lumină și viață lumii. Soția lui Hyperion, Theia, i-a dăruit un fiu, Helios, zeul soarelui. Helios era adesea reprezentat purtând o coroană din raze de aur, strălucind puternic în timp ce conducea carul său aprins pe cer în fiecare zi.

Însă nu doar lumina divină era asociată cu Hyperion. Esența sa era legată de forțele naturii, în special de strălucirea soarelui și de puterea sa vindecătoare. Se spune că într-o zi, în timp ce Hyperion umbla prin ceruri, a lăsat un dar pentru lumea muritoare—o plantă modestă dar radiantă. Frunzele acesteia, presărate cu mici găuri, lăsau lumina să pătrundă, ca și cum ar fi fost o reflexie a razelor soarelui. Florile sale erau de un galben aprins, captând esența însoritului, aducând cu sine căldură și putere de vindecare.

Pe măsură ce au trecut secolele, planta a devenit cunoscută celor care căutau beneficiile sale. Marele medic grec Dioscorides, cunoscut ca „tatăl farmacognosiei”, a scris despre aceasta în celebra sa lucrare De Materia Medica în jurul anului 500 d.Hr. El explica faptul că numele latin al plantei, Hypericum Perforatum, era derivat din cuvintele hyper eikon, care înseamnă „ceva care depășește orice imaginație.” Nu era de mirare, deoarece această plantă avea numeroase proprietăți magice și medicinale. Împăratul Nero era cunoscut pentru faptul că o consuma zilnic, fiind convins că îl va proteja de otrăvire.

Totuși, pe măsură ce au trecut secolele, numele și proprietățile Hypericum au început să dispară în umbrele uitării, fiind umbrite de apariția unor noi descoperiri. Dar, ca multe dintre minunile antice, aceasta a fost destinată să fie redescoperită în viitor.

Avansând în timp, ajungem într-o perioadă în care creștinismul se răspândise în întreaga lume. Solstițiul, care fusese odată legat de ciclul soarelui, a devenit acum asociat cu sărbătoarea Sfântului Ioan Botezătorul. Cum planta Hypericum Perforatum înflorea chiar în aceleași perioade, oamenii au început să o asocieze și mai mult cu ideile religioase.

Această plantă, cu florile sale galbene strălucitoare și lichidul roșu care se scurgea din tulpină când era zdrobită, a început să fie privită cu mare respect. Lichidul roșu, spuneau oamenii, era simbolul sângelui Sfântului Ioan, iar datorită proprietăților sale deja binecunoscute de alinare a suferinței emoționale și psihologice, planta a ajuns să fie folosită în exorcisme. În Evul Mediu, planta a fost cunoscută sub numele de „Fuga Demonium” sau „Zborul Diavolului” și a fost considerată un secret ascuns de Dumnezeu pentru a ajuta oamenii să lupte cu forțele întunecate.

Luați-o cum doriți, dar un lucru este cert: până în ziua de azi, o puteți folosi pentru a alina durerile interioare și exterioare în mod natural.

Se spunea că esența soarelui, capturată în florile de Hypericum, strălucește încă pentru cei care știu unde să caute. Și în fiecare petală se află o amintire a legendelor care au trecut prin timp—despre darul lui Hyperion pentru pământ, despre sacrificiul Sfântului Ioan și despre lumina care nu dispare niciodată.

Cât timp va răsări soarele și va apune, Hypericum Perforatum va înflori, oferind lumina și vindecarea sa tuturor celor care o caută.

Ο θρύλος του Υπερίκουμ: Το μυστικό φάρμακο του Ήλιου

Πριν από πολύ καιρό, σε μια εποχή που οι θεοί ακόμα περιπλανιόντουσαν στη γη, υπήρχε ένας πανίσχυρος Τιτάνας ονόματι Υπερίων. Ήταν ο πατέρας της αυγής, του ήλιου και της σελήνης, και η ίδια του η παρουσία έφερνε φως και ζωή στον κόσμο. Η σύζυγος του Υπερίωνα, η Θεία, του γέννησε έναν γιο, τον Ήλιο, τον λαμπερό Θεό του Ήλιου. Ο Ήλιος απεικονιζόταν συχνά να φοράει ένα στέμμα φτιαγμένο από χρυσές ακτίνες, να λάμπει έντονα καθώς οδηγούσε το πύρινο άρμα του στον ουρανό κάθε μέρα.

Αλλά δεν ήταν μόνο το θεϊκό φως που ασκούσε ο Υπερίων. Η δική του ουσία ήταν συνδεδεμένη με τις ίδιες τις δυνάμεις της φύσης, ειδικά με τη λαμπρότητα του ήλιου και τη θεραπευτική του δύναμη. Λέγεται ότι μια μέρα, καθώς ο Υπερίων περπατούσε στους ουρανούς, άφησε πίσω του ένα δώρο για τον θνητό κόσμο - ένα ταπεινό αλλά λαμπερό φυτό. Τα φύλλα του, διάσπαρτα με μικρές τρύπες, άφηναν το φως να λάμπει σαν να ήταν μια αντανάκλαση των ακτίνων του ήλιου. Τα λουλούδια του άνθιζαν έντονα κίτρινα, αιχμαλωτίζοντας την ίδια την ουσία του ηλιακού φωτός, φέρνοντας μαζί της ζεστασιά και θεραπευτική δύναμη.

Καθώς περνούσαν αιώνες, το φυτό έγινε γνωστό σε όσους αναζητούσαν τα οφέλη του. Ο μεγάλος Έλληνας γιατρός Διοσκουρίδης, γνωστός ως ο πατέρας της φαρμακογνωσίας, έγραψε γι' αυτό στο φημισμένο έργο του, De Materia Medica, γύρω στο 500 μ.Χ. Εξήγησε ότι η λατινική ονομασία του φυτού, Hypericum Perforatum, προέρχεται από τις λέξεις hyper eikon, που σημαίνει «που ξεπερνά κάθε φαντασία». Δεν ήταν περίεργο, καθώς αυτό το φυτό είχε πολλές μαγικές και φαρμακευτικές ιδιότητες. Ο αυτοκράτορας Νέρωνας ήταν γνωστός για την καθημερινή του κατανάλωση, πεπεισμένος ότι θα τον προστάτευε από δηλητηρίαση.

Ωστόσο, καθώς οι αιώνες περνούσαν, το όνομα και οι ιδιότητες του άρχισαν να ξεθωριάζουν στις σκιές της ξεχασμένης ιστορίας, επισκιασμένες από την άνοδο νέων ανακαλύψεων. Αλλά όπως πολλά αρχαία θαύματα, ήταν προορισμένο να ανακαλυφθεί ξανά στο μέλλον.

Μεταφερόμαστε γρήγορα σε μια εποχή που ο Χριστιανισμός είχε εξαπλωθεί παντού. Το ηλιοστάσιο, το οποίο κάποτε συνδεόταν με τον κύκλο του ήλιου, τώρα συνδέθηκε με τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή. Όπως τα έφερε η μοίρα, το ίδιο φυτό που κάποτε έλαμπε με το φως του ήλιου άρχισε να ανθίζει περίπου την ίδια εποχή που έφτανε η εορτή του Αγίου Ιωάννη. Φαινόταν σαν σημάδι από τον ουρανό, και οι άνθρωποι άρχισαν να συνδέουν τα δύο.

Αυτό το φυτό, με τα έντονα κίτρινα άνθη του και το κόκκινο υγρό που έτρεχε από το στέλεχος του όταν το συνθλίβουν, θεωρούνταν πλέον βαθιά σεβάσμιο. Το κόκκινο υγρό, πίστευαν, ήταν σύμβολο του αίματος του Αγίου Ιωάννη και άρχισαν να συνδέουν το φυτό με το μαρτύριό του. Έτσι, το φυτό - γνωστό πλέον ως Fuga Demonium ή «Η Πτήση του Διαβόλου» - έγινε γνωστό ως θεϊκό δώρο. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι η δύναμή του ήταν ένα μυστικό κρυμμένο από τον Θεό, που είχε σκοπό να προστατεύει τους ανθρώπους από τις σκοτεινές δυνάμεις. Λέγεται ότι το φυτό μπορούσε να απαλλάξει το σώμα από τους δαίμονες και να ανακουφίσει τον συναισθηματικό πόνο, καταπραΰνοντας την ψυχή με τη φυσική του δύναμη.

Κατά τον Μεσαίωνα, έγινε εργαλείο στους εξορκισμούς, με τους ιερείς να χρησιμοποιούν τα κλαδιά και τα άνθη του για να εξορίσουν τα κακά πνεύματα. Το φυτό θεωρούνταν ιερός σύμμαχος στη μάχη ενάντια στο σκοτάδι. Οι θεραπευτικές του ιδιότητες εξαπλώθηκαν παντού, καθώς πιστεύεται ότι ανακουφίζει τόσο τους σωματικούς όσο και τους ψυχολογικούς πόνους. Όσοι είχαν πρόσβαση στο φυτό ήταν ευλογημένοι, επειδή είχε την ικανότητα να θεραπεύει πληγές της καρδιάς και του νου.

Και ακόμη και σήμερα, το ταπεινό φυτό παραμένει πηγή παρηγοριάς και θεραπείας. Με τα λαμπερά κίτρινα άνθη του, εξακολουθεί να προσφέρει τα δώρα του σε όσους τα αναζητούν. Είτε με τη μορφή φυτικού φαρμάκου για εσωτερικούς και εξωτερικούς πόνους, είτε ως σύμβολο της αιώνιας θεραπευτικής δύναμης του ήλιου, η κληρονομιά του παραμένει.

Λέγεται ότι η ουσία του ήλιου, αιχμαλωτισμένη στα άνθη του, εξακολουθεί να λάμπει έντονα για όσους ξέρουν πού να κοιτάξουν. Και σε κάθε πέταλο, υπάρχει μια υπενθύμιση των θρύλων που έχουν περάσει από το χρόνο - του δώρου του Υπερίωνα στη γη, της θυσίας του Αγίου Ιωάννη και του φωτός που δεν σβήνει ποτέ.

Όσο ανατέλλει και δύει ο ήλιος, το Hypericum Perforatum θα ανθίζει, προσφέροντας το φως και τη θεραπεία του σε όλους όσους το χρειάζονται.

La Légende du Millepertuis : le remède secret du Soleil

Il y a bien longtemps, à une époque où les dieux foulaient encore la terre, vivait un puissant Titan nommé Hypérion. Père de l’aurore, du soleil et de la lune, sa simple présence dispensait lumière et vie au monde. Son épouse, Théia, lui donna un fils : Hélios, le dieu rayonnant du Soleil. Hélios était souvent représenté coiffé d’une couronne de rayons d’or, illuminant le ciel chaque jour à bord de son char enflammé.

Mais la lumière qu’Hypérion possédait n’était pas seulement divine : elle était intimement liée aux forces mêmes de la nature, en particulier à la splendeur solaire et à son pouvoir de guérison. Un jour, dit-on, alors qu’il parcourait les cieux, Hypérion laissa derrière lui un don pour le monde des mortels - une plante modeste, mais rayonnante. Ses feuilles, percées de fines cavités, laissaient passer la lumière comme si elles reflétaient directement les rayons du soleil. Ses fleurs, d’un jaune éclatant, semblaient contenir l’essence même de la lumière solaire, diffusant chaleur et bienfaits curatifs.

Avec les siècles, cette plante attira l’attention de ceux qui cherchaient ses vertus. Le grand médecin grec Dioscoride, père de la pharmacognosie, en fit mention dans son célèbre ouvrage De Materia Medica, vers l’an 500. Il y expliquait que le nom latin Hypericum Perforatum dérivait des mots grecs hyper eikon, signifiant « au-delà de toute image ». Et pour cause : la plante possédait d’innombrables propriétés magiques et médicinales. L’empereur Néron en consommait chaque jour, persuadé qu’elle le protégeait contre les poisons.

Cependant, au fil du temps, le nom et les vertus du millepertuis s’effacèrent peu à peu dans l’ombre de l’Histoire, éclipsés par l’émergence de nouvelles découvertes. Mais comme tant de merveilles antiques, il était destiné à être redécouvert.

Bien plus tard, alors que le christianisme s’était largement répandu, le solstice d’été - jadis célébré en lien avec le cycle solaire - fut associé à la fête de Saint Jean-Baptiste. Par une coïncidence troublante, la plante qui captait autrefois la lumière du soleil se mit à fleurir précisément autour de la date de cette fête. Ce fut interprété comme un signe céleste, et l’on commença à relier la plante au saint.

Ses fleurs jaunes vives, et le liquide rouge s’échappant de ses tiges lorsqu’on les écrasait, inspirèrent une nouvelle symbolique. Ce suc rouge fut vu comme une représentation du sang de Saint Jean, et l’on associa la plante à son martyre. Dès lors, le millepertuis, désormais surnommé Fuga Daemonium, « la fuite du démon », fut considéré comme un don divin. Le peuple croyait que son pouvoir était un secret gardé par Dieu lui-même, destiné à protéger les hommes des forces obscures. On disait que la plante chassait les démons hors du corps et soulageait les douleurs de l’âme, apaisant les tourments intérieurs par sa puissance naturelle.

Au Moyen Âge, elle fut utilisée dans les rituels d’exorcisme. Les prêtres s’en servaient pour chasser les esprits malins, en brandissant ses branches et ses fleurs comme une arme sacrée contre les ténèbres. Ses propriétés curatives se répandirent dans tout le monde chrétien : on lui attribuait le pouvoir de soigner tant les maux du corps que ceux de l’esprit. Ceux qui possédaient du millepertuis étaient bénis, car il savait panser les blessures du cœur autant que celles de la chair.

Et aujourd’hui encore, cette humble plante demeure une source de réconfort et de soin. Le Hypericum Perforatum, avec ses fleurs dorées éclatantes, continue d’offrir ses dons à celles et ceux qui savent les accueillir. Qu’il prenne la forme d’un remède à base de plantes pour soulager douleurs physiques ou peines morales, ou qu’il serve de symbole du pouvoir solaire éternel de guérison, le millepertuis perpétue son héritage.

On raconte que l’essence du soleil, capturée dans ses fleurs, brille encore pour celles et ceux qui savent où regarder. Dans chaque pétale se cache un écho des légendes transmises à travers les âges, le don d’Hypérion à la Terre, le sacrifice de Saint Jean, et la lumière qui jamais ne s’éteint.

Car aussi longtemps que le soleil se lèvera et se couchera, le Hypericum Perforatum fleurira, offrant sa lumière et sa guérison à tous ceux qui en auront besoin.

3D Interactive View

▶

Hypericum perforatum

Scientific description

Creative writing inspired by Hypericum perforatum

3D Interactive View

Authentic Specimen

Home

About

Partners

Blog